Русский
,,Воин и пахарь,,
И жизнь была, и текла своим чередом. И были люди, и у каждого было дело свое. И призван был каждый на труд по силам его, и отдавал себя сколько мог. И не знали люди усталости, ибо незнакомо было им. И труд был в радость, ибо служил людям.
И был суетен мир, и шли войны из года в год, и земля ждала сева, чтобы давать плоды. И шел на сражение воин, чтобы родила земля, и выводил быков на поле пахарь, чтобы укрепить его.И было так издревне, и был на земле их мир и покой. И не единожды проходил тот воин мимо полей, и знал он крестьянина, приветствуя труд его.
И в один год не прошел мимо тот воин, и вместо него шел другой муж. И спрашивал его пахарь: “Где тот, чью силу знали многие царства?” И отвечал ему воин, помня о сотоварище: “Господу стал угоден он, потому и пал от рук вражьих. И призвал Господь иных на труд ратный, и не миновал я воли его. И как ты, ждал я прежде солнца, спеша в поля, и не обделен был благодатью. И заботило другое, но пришел ныне черед иному. И обязан я воздать благодати, и страданий не миную, не воздав. И благодать будет тебе, как в годы прежние, ибо и я призван ныне к защите”. И простились они с надеждой, веря в дело свое.
И на будущий год призван был пахарь к воинству, и знал, что умрет как те, кого видел. И смерть не пугала его, ибо помнил о начале и конце призвания. И полагался на Господа, помня о любви его к роду людскому. И платили любовью ему за призвание, ибо живы были, и были у жизни каждой свои плоды.
Հայերեն ՝
Եվ կյանք կար, և ընթանում էր իր հունով։ Ու կային մարդիկ, և ամեն մեկն ուներ իր աշխատանքը։ Եվ ամեն մարդ աշխատում էր իր ուժերի չափով և տրվում էր գործին այնքան,որքան կարող էր։ Մարդիկ չգիտեին հոգնածությանը, քանի որ ծանոթ չէին դրան։
Եվ ունայն էր աշխարհը, և տարեց տարի պատերազմներ էին լինում, և հողը սպասում էր ցանքսին, որ պտուղներ տա։ Եվ զինվորը կռվի էր գնում, որ հողը ծնվի, և հողագործը դաշտ էր տանում եզներին, որ հողնամրապնդի։ Եվ հնուց այդպես էր, և երկրի վրա խաղաղ ու հանգիստ էր:
Եվ մի տարի այդ մարտիկը չանցավ և նրա տեղը մեկ ուրիշն անցավ։ Եվ հարցնում է նրան. ,,Ու՞ր է նա, ում ուժը գիտեին շատ թագավորություններ,,։ Եվ նա պատասխանեց նրան զինվորը ՝ հիշելով իր ընկերոջը. ,,Աստված տարավ նրան, որովհետև նա ընկավ թշնամու ձեռքով,,։ Եվ Աստված ուրիշներին կոչ արեց ռազմական գործի գնալ։ Եվ ես չհակառակվեցի: Եվ ինչպես դու, ես նույնպես առաջ սպասում էի արևին, շտապում էի դաշտ գնաալ: Եվ մեկ այլ բան էր իմ հոգում, հիմա այլ բանի հերթն էր եկել: Ես պարտավոր եմ շնորհ հատուցել, տառապանքս չի անցնում, առանց հատուցելու: Եվ շնորհը կլինի քեզ, ինչպես անցած տարիներին, իսկ ես հիմա պաշտպանված եմ: Եվ նրանք հույսով հրաժեշտ տվեցին ՝ հավատալով իրենց գործին: Եվ հաջորդ տարի կանչվեց մի զորք, նրանք գիտեին, որ մեռնելու են: Մահը չէր վախեցնում նրանց, նրանք հիշում էին իրենց կոչման սկզբի և ավարտի մասին: Եվ նա ապավինում էր Աստծուն ՝ հիշելով նրա սերը մարդկային ցեղի հանդեպ:Եվ նրա սերը վճարեցին իր կոչման համար, քանզի նրանք կենդանի էին, և յուրաքանչյուր ուներ իր պտուղները:
Ռոզա Խաչատրյանի բլոգ 